O
polígrafo ferrolán é, sen dúbida, unha das persoas máis sobranceiras do século
XX galego, como demostran as súas numerosísimas publicacións literarias (que
abranguen todos os xéneros), os seus estudos sobre a lingua e a literatura e a
súa implicación nas principais iniciativas culturais do galeguismo no século
XX.
Nerea García Barea de 4º de ESO
FERROL 1916
Cinco duros
pagábamos de aluguer.
Era un terceiro andar, ben folgado.
Pola parte de atrás
daba ao Campiño,
e por diante à rua de San Francisco.
No segundo vivia a miña tia
aboa:
tiña unha
peza cheia de paxaros disecados
que só abria os dias de festa
para que os nenos
disfrutásemos nela.
Ainda vivia a miña nai
e todos os
meus irmáns vivian,
e enfrente
traballaba o señor Pedro o
toneleiro,
e a grande
tenda de efeitos navais mantiña o
seu trafego.
Na casiña tiñamos pombas
e, por
suposto, un grande gato mouro;
e o meu pai era novo ainda
e no mar do
mundo cada dia descobria eu
unha illa.
Via o mar
desde a miña fiestra,
e chegaban cornetas da mariña.
E baixava os
degraus duas vezes ao dia
para ir à escola,
e duas vezes rubia-os de volta.
As mulleres
entón usaban capa e corsé,
e íamos à aldeia en coche de cabalos,
e a rua estava
ateigada de pregons de
sardiñas
e de ingleses que vendian Bíblias.
Eu tiña un pacto con Deus:
que ninguén dos meus morreria.
E o pacto era observado,
e eu confiaba na perenidade do pacto.
Todo isto fica tan longe
que aduro
podo ainda lembrá- lo.
Esqueceria-o dentro de pouco tempo
se non escrebese
estes versos.
